De dag van de overdracht

Vandaag zondag 4 februari is de grote dag. Om 14.00 uur gaat het gebeuren. Wat waren we zenuwachtig. Noah ook, hij was helemaal uit zijn doen. In eerste instantie zouden ze
naar onze kamer komen, maar om 14.00 uur werden we gebeld of we toch maar niet liever naar de kamer van Sophie wilden komen.
Daar waren ze nl. al. Spannend, spannend, spannend.

Toen we daar aankwamen was Sven daar dus al. Hij stond heel dicht bij zijn pleegmoeder en was niet van plan om ook maar 1 stap in onze
richting te doen. Noah heeft hem de kadootjes gegeven, maar hij vond zijn eigen uzi (compleet met geluid en lichtsignalen) toch veel mooier. Toen zag hij de camera en het fototoestel. Maar dat was interessant. Vooral toen ook Noah met zijn eigen werwerpcamera foto's begon te maken. Dat wilde hij ook wel. Van zijn pleegbroer
kreeg hij toen de wegwerpcamera die wij hem gestuurd hadden. De bedoeling hiervan was dat hij nog foto's zou maken bij het
pleeggezin, maar ach dit was ook wel heel leuk.

De pleegmoeder had het heel moeilijk. Niet zo gek natuurlijk als je voor een kind hebt gezorgd vanaf 1 maand oud. Ze was erg lief.
Gelukkig konden we elkaar ontmoeten en dat was heel bijzonder.
We hebben elkaar omhelsd en foto's uitgewisseld. Foto's van Sven toen hij nog baby was etc. Toen moest ze stiekem weg, terwijl Sven met de fotocamera in de weer was. Hij merkte er niets van. Maar na een
minuut of 10 had hij het in de gaten en zette hij het op een hartverscheurend huilen en riep om zijn moeder. Dat was vreselijk.
We probeerden hem te troosten, maar hij wilde niet veel van ons hebben. Toen zijn we naar onze kamer gegaan. Hij pakte gelukkig wel gelijk mijn hand (hij was inmiddels opgehouden met huilen) en hield
die stevig vast met in zijn andere hand de uzi, zijn enige troost.
Op de kamer aangekomen hem nog wat gekalmeerd, wat redelijk lukte.

Hij wilde absoluut niet met Noah spelen. Hij vond hem eigenlijk niet zo leuk! Sterker nog, hij begon te schoppen en nam zowaar een kung fu houding aan. We wisten niet wat ons overkwam! Oh jee, nu huilde hij wel niet, maar probeerde uit alle macht Noah van zich af te slaan, die maar lief met hem wilde spelen. Die was autotootjes met hem aan
het delen en liet zijn hoe hij moest kleuren, maar nee, weg jij! liet Sven weten.

Gelukkig duurde dit maar even en hoewel het af en toe toch weer een beetje hard tegen hard gaat, hebben ze heel leuk gespeeld. Sven was van alles aan het ontdekken. Alle knopjes in de kamer vind hij interessant. De afstandsbediening van de TV verstopte hij onder zijn kussen en het licht is heel vaak aan en uit gegaan. Ach ja, het is ook allemaal nieuw.

Hoewel Sven overdag en 's nachts zindelijk is, moest ik hem op het toilet zetten. En dat was maar goed ook, een waterval was er
niets bij.
's Avonds met Noah in bad vond hij helemaal geweldig. Heel de badkamer dreef, maar dat maakt niet uit. Eerst mochten we hem niet uitkleden, maar toen hij Noah in zijn blootje zag rennen naar de badkamer, wilde hij dat ook wel. In China kleden de mensen
de kinderen nogal dik aan. Noah had veel aan, maar Sven, er bleef werkelijk niets van over. Hij is zo licht als een veertje en echt een scharminkeltje. Ze hadden hem maar liefst 4 broeken aangedaan, waarvan 2 pyama broeken en 2 gebreide broeken en 2 pyama shirts en 2 zelfgebreide truien (door zijn pleegmoeder). Het was niet zo gek dat
hij zo veel dronk en zweette van het op de bedden springen (ja je moet wat in het begin).

Het bad was een succes en daarna hebben we erg gelachen. Hij werd steeds levendiger en nog brutaler (dat wordt wat straks met die 2).
We hebben hem gekieteld en hij moest er erg om lachen. Toen ging hij ons terugkietelen onder de voeten, wat natuurlijk ook erg leuk was.

Al met al is voor ons en ik hoop ook voor Sven erg meegevallen. Hij is lekker gaan slapen. Bij zijn pleegouders sliep hij naast zijn pleegvader. Ron is even naast hem gaan liggen en binnen 5 minuten sliep hij. Het was ook een zware dag voor hem.

Morgen hebben we allerlei formaliteiten te vervullen, dus dat betekent vroeg uit de veren.